Yiyene Demokrasi Yiyene İnsan Hakkı
Bir partinin Genel Başkanı'na bir yumruk. Yumruğu atan çocuk “zalim”, yumruğu yiyen aşiret ağası “mazlum”!
Dağda, köyde kurşun atan PKK'lı “zavallı”, kurşunu yiyen asker-polis “gaddar”!
PKK'lının gözü yaşlı anasına “yazık”; şehit ve gazi analarına “müstehak”!
Bir terörist öldürülünce tüm BDP'liler için ölü artık “şehit” olur; asker şehit olunca bizimkilere göre “kelle”.
Terör örgütüyle savaşmak “ırkçı ordu müdahalesi”; teröristlerin çocuk yaşlı katletmesi “demokrasi”.
Apo'nun talimatlarıyla BDP'nin kurulduğunu basın yoluyla ilan eden adama yumruk atmak “faşizanlık”; sokakta araba, otobüs ve Serap'ları yakmak “kahramanlık”.
Yumruğu atan genç pişman olur ve tutuklanır ardından denetimli serbest kalır; dağdan Habur'dan inen teröristler “pişman” olmaz ve mahkeme ayağına gelir, derhal özgür kalır.
Samsun'da polis şehit etmek “adi suç”, dağda terörist öldürmek “insan hakkı” konusu.
Sarı-kırmızı-yeşil çaput açmak “demokrasinin gereği”, Türk bayrağı açmak “kışkırtıcılık”.
Adamın biri vatandaşa “terbiyesiz” der, ötekisi “devlet aklına ha ...” der küfreder, medeni olur; “kahrolsun PKK”, “BDP defol” diyen çağdışı.
Apo posteri açana “dokunulmaz”, Atatürk posteri açan “içeri alınır”.
“Darbeci Kenan Evrenler” gezer dolaşır, “nü” tablolar yapar; “darbe yapacakları iddia edilenler” tutuklu yargılanır.
Yargı günü gelince “siyasal karar verir”, günü gelince de “bağımsız yargıya karışılmaz”.
Türkiye'den manzarlar, tarihe geçmiş sözler. Başka söze gerek bırakmıyor.
Bu ülkede demokrasi var, hukuk var, eşitlik var ya! Yersen..!
TEVFiK BiR / 19.Nisan.2010
